Πριν δεκαπέντε μέρες περίπου είχαμε αναρωτηθεί αν αυτοί που μαζί τους διαπραγματευόμαστε είναι θεσμοί ή δανειστές. Διότι και τα δύο κατά τη άποψη μας δεν μπορεί να είναι, έτσι τουλάχιστον όπως εξελίσσονται σήμερα τα πράγματα.

Είχαμε περιγράψει πως το χρέος της Ελλάδας μέσω του περίφημου PSI βρέθηκε να κατέχεται σήμερα από χώρες της Ε.Ε. στο μεγαλύτερο μέρος του. Είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι η μεταφορά αυτή δεν είχε ποτέ την έγκριση του ελληνικού λαού ούτε καν την έγκριση του ελληνικού κοινοβουλίου.

Έφτανε και μόνο η υπογραφή του υπουργού οικονομικών!

Ανάλογη ήταν και η «νομιμοποίηση» του δανεισμού προς την Ελλάδα και από τους λαούς ή τα κοινοβούλια των δανειστριών χωρών της Ε.Ε., χώρες κυρίως της ευρωζώνης. Με αυτό τον τρόπο η ευρωπαϊκή ελίτ, αυτή που συχνά αποκαλούμε και ευρωκράτες, αποφασίζει να γίνει δανειστής. Μόνο που αυτό γίνεται με τις πλάτες και φυσικά την δυσαρέσκεια άλλων, δηλαδή των λαών των χωρών τους.

Αλλά γιατί το κάνει και μάλιστα μ’ αυτό τον τρόπο; Γιατί δεν επέλεξε αυτό που όλοι τότε πρότειναν – πριν βαθύνει η κρίση – δηλαδή την ανάληψη του χρέους μέσω ευρωομολόγων της ΕΚΤ;

Γιατί σήμερα τέλος πάντων δεν αποδέχεται την δημιουργία ενός ταμείου που θα αγοράσει το χρέος όλων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου πάνω από ένα ποσό του ΑΕΠ, λόγου χάρη 60%;  

Γιατί δηλαδή αποφεύγει λύσεις που θα δώσουν χώρο και ανάσες για τους λαούς, όπως ο ελληνικός, που πιέζονται από το δημόσιο χρέος;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι απλή, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα: Γιατί αυτή είναι η εξουσιαστική λειτουργία των ελίτ και της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας που φιλοδοξεί να γίνει άρχουσα τάξη όλης της Ευρώπης και να μην αμφισβητείται από κανέναν.

Και βέβαια όλα αυτά είναι μακριά από το να αποκαλούνται θεσμοί και για να μην κακοποιούμε τις λέξεις, πρόκειται μόνο περί δανειστών με τις βλέψεις που πριν λίγο αναφέραμε.