Ας κάνουμε μια αφαίρεση και ας υποθέσουμε ότι μια πολιτεία των ΗΠΑ, ας πούμε η Καλιφόρνια, περιέρχεται σε δεινή οικονομική κατάσταση, όπως πράγματι έχει συμβεί στο παρελθόν.

Και συνεχίζοντας την υπόθεση μας, στην πολιτεία επιβάλλονται σκληρά μέτρα λιτότητας με την ανεργία να ανέρχεται στο 27%, το ΑΕΠ να μειώνεται σχεδόν 30% σε μερικά χρόνια και εκατοντάδες χιλιάδες μικρά μαγαζιά κλείνουν.

Ταυτόχρονα η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ αρνείται να παράσχει ρευστότητα στη δοκιμαζόμενη πολιτεία, ενώ οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης των πολιτειακών οργάνων με την κεντρική κυβέρνηση οδηγούνται σε αδιέξοδο με ευθύνη της κυβέρνησης που υπαγορεύει σκληρούς όρους και όχι σπάνια χλευάζει και διασύρει την άλλη πλευρά.

Τα νοικοκυριά δοκιμάζονται και η αβεβαιότητα είναι πλέον καθημερινότητα.

Και εδώ τέρμα οι αφαιρέσεις και οι υποθέσεις για τον απλό λόγο ότι όλα τα παραπάνω ουδέποτε πρόκειται να συμβούν στις σχέσεις της αμερικάνικης πολιτείας με την κεντρική κυβέρνηση. Ουδέποτε!

Γιατί η ένωση είναι πραγματική και γιατί το δολάριο είναι πραγματικά το νόμισμα όλων των πολιτειών. Η συνδρομή δε στα δύσκολα είναι αυτονόητη και δίνεται με αίσθημα αλληλεγγύης.

Όλα αυτά είναι αδιανόητα για τη ζώνη του ευρώ που μένει μετεξεταστέα, αν όχι στην ίδια τάξη.