Λέγαμε τις προάλλες ότι η χώρα μας μπορεί να μπει σε διαδικασία εξασφάλισης της ρευστότητας για τις εσωτερικές και για τις εξωτερικές της ανάγκες. Περιγράψαμε τους δρόμους που ουσιαστικά είναι η φορολόγηση των Ελλήνων στο εσωτερικό αλλά και των πηγών των Ελλήνων στο εξωτερικό, με τρόπο αποτελεσματικό.

Παρ’ όλα αυτά, τα οποιαδήποτε μέτρα σε αυτήν τη κατεύθυνση θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Χρόνο που μπορεί να κυμαίνεται από 6 μήνες έως και τρία χρόνια.

Εντωμεταξύ και με πιεστικές τις ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους το οποίο και μόνο για το 2015 ανέρχεται σε 22 περίπου δισ. ευρώ (έχουν ήδη πληρωθεί περίπου τα 7 δισ.), πρέπει να καταλήξουμε σε μια λύση.

Μια τέτοια λύση δεν μπορεί να αφαιρέσει πάλι από την Ελλάδα τη δυνατότητα να χαράζει έστω και στοιχειωδώς την δική της οικονομική, κοινωνική και ευρύτερη πολιτική. Δεν αρμόζει σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι «προτεκτοράτο χρέους» όπου οι νόμοι και οι αποφάσεις για την διακυβέρνηση συντάσσονται στα κέντρα των δανειστών.

Είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε μια πολιτική που δεν θα φορτώνει τη χώρα με δάνεια που είναι αδύνατο να αποπληρωθούν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Οι δανειστές δεν το καταλαβαίνουν;

Και πάλι προφανώς το καταλαβαίνουν αλλά στο νου τους έχουν δύο πράγματα: 1) πιέζοντας μπορούν να πάρουν ή να παίρνουν στο διηνεκές τα τοκοχρεολύσια και 2) μέρος του χρέους θα πρέπει να προέλθει από τη πώληση δημόσιας περιουσίας.

Οπότε και αυτοί θα εξοφληθούν και οι χώρες τους θα αγοράζουν φιλέτα περιουσίας του δημοσίου σε χαμηλές τιμές! Μάλιστα πολλές φορές αγοραστές είναι το δημόσιο ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Γερμανίας.

Άρα ένα σύστημα αυτάρκειας είναι πραγματικά καθήκον πατριωτικό.