Το 390 π.Χ. ο Βρέννος αρχηγός των Γαλατών, κατέλαβε την Ρώμη και απείλησε να την καταστρέψει.

Τότε οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να τον μεταπείσουν προσφέροντας σαν αντάλλαγμα χρυσό, άργυρο και άλλα πολύτιμα. Ο Βρέννος δέχτηκε, αφού καθορίστηκαν οι ποσότητες των λύτρων και έστησε μια ζυγαριά για να μετρήσει τις ποσότητες.

Μόνο που τα ζύγια φαίνεται ήταν «πειραγμένα» φυσικά υπέρ των Γαλατών. Οι Ρωμαίοι διαμαρτυρήθηκαν για την απάτη και ο Βρέννος εκνευρισμένος έβγαλε το βαρύ σπαθί του και το έριξε στα ζύγια, ώστε οι Ρωμαίοι υποχρεώθηκαν να κομίσουν και άλλο χρυσάφι!

Λέγεται ότι ο Βρέννος μαζί με τη κίνηση να ρίξει το σπαθί του στη ζυγαριά είπε την ιστορική έκφραση: «Αλίμονο στους ηττημένους». Το γνωστό vae victis στα λατινικά ή οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις στα αρχαία ελληνικά.

Εκ των υστέρων υποστηρίχθηκε ότι όλα τα παραπάνω ήταν μύθος. Ωστόσο, η ιστορία ή ο μύθος καλύτερα, επανεμφανίζεται στη ζωή.

Τον ακούμε και τον βλέπουμε σήμερα στην διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Γιατί δυστυχώς μας μεταχειρίζονται ως ηττημένους. Και όλα αυτά γιατί δανειστήκαμε τα δάνεια τους!

Όμως, η υπονόμευση της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης είναι δεδομένη και η ζημιά που προκαλείται είναι πλέον χωρίς δυνατότητα επισκευής