Ένας θεσμός που υπάρχει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Ολλανδία) και εφαρμόζεται με επιτυχία, στη χώρα μας εισάγεται υπό αντίξοες συνθήκες με ένα – ορθώς – αμφισβητούμενο νομικά τρόπο. Μιλάμε για τον εσωτερικό δανεισμό. Δηλαδή η δυνατότητα της κυβέρνησης να δανείζεται από τους φορείς της, αποδίδοντας ικανοποιητικό επιτόκιο.

Σε προηγούμενο σημείωμα, είχαμε αναφέρει την ανάγκη μέσω της Φορολογίας ελλήνων στο εσωτερικό και εξωτερικό να εξασφαλίζει ρευστότητα το δημόσιο για την κάλυψη των άμεσων αναγκών του. Ο πρόσκαιρος δανεισμός μέσω repos είναι ένας ακόμα τρόπος. Η εισαγωγή του μέσω Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου προκαλεί αντιδράσεις.

Θα συμφωνήσουμε ότι η κατάσταση είναι επείγουσα κατά το άρθρο 44 του Συντάγματος που επιτρέπει την έκδοση των ΠΝΠ. Όμως το άρθρο 44 δεν λέει μόνο εξαιρετικά επείγουσες αλλά και απρόβλεπτες. Και απρόβλεπτη η κατάσταση δεν ήταν. Θα μπορούσε δηλαδή να έχει προβλεφθεί και η σχετική διάταξη να είχε ενταχθεί σε νομοσχέδιο κατά την συνήθη διαδικασία της νομοθετικής διαδικασίας της Βουλής. Επίσης, η υποχρέωση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης να συμμετάσχουν, πιθανώς να παραβιάζει το Σύνταγμα (άρθρο 102, παρ.2).

Πέρα από τα προσχήματα και τα κροκοδείλια δάκρυα, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αυτάρκεια και στο βαθμό που αυτή αποκτιέται, είναι μεγάλο πλεονέκτημα για την διεθνή παρουσία μιας χώρας. Πόσο μάλλον για τη δική μας που βρίσκεται υπό πίεση σε διαπραγματεύσεις με τους «δανειστές» της.

Και αν δεν είχαμε επαρκείς κανόνες και θεσμούς, για αυτό το σκοπό, να τους φτιάξουμε.