Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από την επιβολή της Χούντας των συνταγματαρχών και θα έλεγε κανείς ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να θυμόμαστε και να ανατρέχουμε σε τέτοια θλιβερά γεγονότα της έστω πρόσφατης ιστορίας μας.
Ωστόσο κάποιοι προσπαθούν να ξεπλύνουν το χουντικό καθεστώς επαναλαμβάνοντας διάφορους μύθους και κυρίως δύο. Οι χουντικοί ήταν λέει έντιμοι στην διαχείριση των οικονομικών και βοήθησαν την ανάπτυξη του τόπου και ο δεύτερος μύθος, ότι ήταν πατριώτες.
Για τον πρώτο θα συστήσω το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου «Λαμόγια στο χακί» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Τόπος» και περιγράφει τις «επιδόσεις» της χουντικής κλίκας στον οικονομικό τομέα.
Για τον δεύτερο μύθο, περί πατριωτισμού δηλαδή, θα ήθελα να αναφέρω ένα ιστορικό περιστατικό που είναι λιγότερο γνωστό και θολώνει την εικόνα των συνταγματαρχών ως πατριωτών.
Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος επιτυγχάνει συνάντηση στον Έβρο με υψηλόβαθμη τουρκική αντιπροσωπεία υπό τον Ντεμιρέλ με σκοπό να λύσει το Κυπριακό (!) και να ειρηνεύσει η Ελλάδα οριστικά με την Τουρκία.
Όπως ήταν φυσικό οι συνομιλίες καταρρέουν και μετά από δύο μήνες και υπό απειλή πολέμου από την Τουρκία η Χούντα των Αθηνών αποδέχεται όλους τους όρους της Άγκυρας! Ο πλέον επαχθής όρος ήταν εκείνος της ανάκλησης της Ελληνικής Μεραρχίας γεγονός που άνοιξε το δρόμο για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974. (Σόλων Γρηγοριάδης: Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974).
Σχετικά πολύ παραστατικός στο βιβλίο του «Πρόβες Πολέμου», εκδόσεις «Τόπος», είναι ο Διονύσης Χαριτόπουλος που υπηρετούσε σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός τη στιγμή εκείνη, στον Έβρο. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «τα μεμέτια μας τη φόρεσαν. Είδε ο Ντεμιρέλ, από το Σεπτέμβριο που είχε έρθει, με τι κωθώνια έχει να κάνει. Είδε με τα μάτια του τα σούργελα της Εθνικής Κυβέρνησης. Και είπε στους δικούς του, βουρ, αυτοί είναι καφενείο. Είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στην πατρίδα και στο καθεστώς. Διάλεξαν να σώσουν το καθεστώς. Και σακάτεψαν την πατρίδα. Στον Έβρο οι αξιωματικοί κλαίνε. Πάνε με κάτω το κεφάλι. Ντρέπομαι τους στρατιώτες. Τους κατοίκους. Νικηθήκαμε χωρίς πόλεμο.»