Αν προσπαθήσουμε να δούμε την διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους πιστωτές της σήμερα από την «οπτική» του μέλλοντος, θα καταλήξουμε σε κάποια άτοπα συμπεράσματα. Υποτίθεται λοιπόν ότι οι δανειστές θεωρούν ανεπαρκή τη λίστα των μεταρρυθμίσεων που έχει υποβληθεί έως σήμερα.

Ωστόσο, είναι από όλους ευνόητο ότι το θέμα της επάρκειας αναφέρεται προκειμένου να γίνουν αποδεκτά και να εφαρμοστούν μέτρα όπως περικοπές συντάξεων και επιδομάτων, αύξηση του Φ.Π.Α., κτλ, που η παρούσα κυβέρνηση απορρίπτει διότι δεν έχει εκλεγεί με τέτοια εντολή αλλά για τα ακριβώς αντίθετα.

Οι πιστωτές επανέρχονται σείοντας τον κίνδυνος Grexit όπως αρέσκονται να αποκαλούν την έξοδο από την ευρωζώνη της Ελλάδας, διότι «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις»!

Και αναρωτιόμαστε τι θα πει και κυρίως τι θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος. Ότι η Ελλάδα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την ευρωζώνη και τέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο όλο το Ευρωπαϊκό Χρηματοοικονομικό σύστημα και ίσως η ύπαρξη της Ε.Ε. αυτής καθ’ αυτής, κίνδυνο που όλοι αναγνωρίζουν, γιατί οι Έλληνες διαπραγματευτές αρνήθηκαν να περικόψουν τις συντάξεις των παππούδων και να αυξήσουν τον Φ.Π.Α. στα νησιά του Αιγαίου που πλήττονται από κύματα μεταναστών και προσφύγων;

Πραγματικά θα έμοιαζε αν όχι γελοίο, οπωσδήποτε υπερβολικό και άτοπο. Αλλά, ο ιστορικός του μέλλοντος με την άνεση της χρονικής απόστασης θα έκανε μια άλλη, ουσιαστική προσέγγιση. Ο φόβος ιδεολογικής ήττας της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ, την υποχρέωσε να τα παίξει όλα για όλα.

Δηλαδή πάνω απ’ όλα μην τους έπαιρναν χαμπάρι οι λαοί. Εξ’ άλλου την όποια ζημιά προκαλούσε η ανακύκλωση της κρίσης, οι λαοί θα την πλήρωναν και αποδιοπομπαίος τράγος θα ήταν πάντα η Ελλάδα για να εκτονώνουν την οργή τους.

Ακόμα και αν το πετύχουν σήμερα, σίγουρα δεν θα έχει καμιά αντοχή αύριο γιατί απλώς η Ιστορική κρίση και κριτική θα το κατατάξει στα ολέθρια σφάλματα.