Επίσημα στη χώρα μας, όπως και σε άλλες χώρες, έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Ωστόσο, οι θάνατοι στις φυλακές από την ελλιπή περίθαλψη σε νοσοκομεία – κάτεργα των ανά τη χώρα φυλακών, συνεχίζονται.

Δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να συνάγουμε ότι η θανατική ποινή συνεχίζει να υφίσταται. Άτυπα αλλά ουσιαστικά, δεδομένου ότι ο θάνατος είναι γεγονός ανεπίστρεπτο.

Ιστορικά επισκοπώντας το θέμα, καμία πτυχή του πολιτισμού μας, του λεγόμενου και δυτικού πολιτισμού, δεν υποστηρίζει τη θανατική καταδίκη ή την κακομεταχείριση κρατουμένων, με οποιοδήποτε τρόπο.

Ο Χριστιανισμός, ο αληθινός Χριστιανισμός, διδάσκει ότι κανένας ή καμία εξουσία δεν μπορεί να αφαιρέσει την ανθρώπινη ζωή παρά μόνο ο Θεός που την χάρισε. Ο Διαφωτισμός, το ρεύμα που διαδέχθηκε τον Χριστιανισμό ως πολιτισμική συνισταμένη, καταργεί την θανατική ποινή και υιοθετεί την αναγνώριση των δικαιωμάτων των κρατουμένων.

Σήμερα, στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, συζητάμε το ίδιο θέμα. Μάλιστα κάποιοι μιλάνε για ρουσφέτια τάχα προς ποινικούς όταν συζητάμε για την ελάφρυνση των αναπήρων, βαριά ασθενούντων συνανθρώπων μας, αδιάκριτα καταγωγής, φύλου, πολιτικών απόψεων, κτλ., που είναι φυλακισμένοι.

Και μέρες που είναι: «Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθατε πρός με.» (Κατά Ματθαίον, Κεφ. 25, χωρία 35-36)