Μια άλλη διάσταση της ευτυχίας των χωρών φαίνεται ότι είναι η απόρριψη του καταναλωτισμού ως τρόπου ζωής. Ο καταναλωτισμός δεν είναι απλά η προσέγγιση των δεκαετιών ’60 – ’70 του προηγούμενου αιώνα σύμφωνα με την οποία τροφοδοτεί την παραγωγή και άρα προάγει τα συμφέροντα όλων, τόσο των κυρίαρχων τάξεων όσο και της εργατικής τάξης. Δεν είναι δηλαδή μόνο μια οικονομική λειτουργία, αλλά μια εξόχως πολιτική διάσταση της ζωής όλων μας.

Με δεδομένη την τάση της συγκέντρωσης της παραγωγής και των κεφαλαίων, πολύ σύντομα οι ωφελημένοι αποδείχθηκε ότι ήσαν τα διεθνή μονοπώλια που επικράτησαν του ανταγωνισμού, σαρώνοντας τις τοπικές αγορές και εξαφανίζοντας τους εντόπιους παραγωγούς.

Παράλληλα, εγκαθιδρύθηκαν μέσω των δικών τους μονοπωλιακών μηχανισμών marketing τα λεγόμενα καταναλωτικά πρότυπα τα οποία δεν είναι καθόλου φιλικά, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς, προς τους καταναλωτές.  Οι τελευταίοι μέσω αυτών των μηχανισμών καταλήγουν εξαρτημένοι από τον καταναλωτισμό κάθε είδους και φυσικά νοσούν εκτός από τη φτώχια και από ψυχικά προβλήματα με κυρίαρχη την κατάθλιψη.

Η απόρριψη του καταναλωτισμού είναι όρος sine qua non για την επιστροφή του ανθρώπου στην απλή και ευτυχισμένη ζωή.

Αυτά, γιατί οι πέντε πρώτες χώρες* στη λίστα των πιο ευτυχισμένων κρατών είναι κράτη που στον ένα ή στον άλλο βαθμό και δια μέσου της κοινωνίας των πολιτών τους, μάχονται τον καταναλωτισμό και τα πρότυπα της δυστυχίας που ορίζουν ότι είσαι «σπουδαίος» αν καταναλώνεις «σπουδαία» πράγματα ή ακόμα και «σπουδαίες» ιδέες!

Όλα αυτά τα αναφέρουμε γιατί δυστυχώς στη χώρα μας ο καταναλωτισμός διέφθειρε και αλλοτρίωσε την εργατική τάξη ενώ σχεδόν εξαφάνισε τους μικρομεσαίους παραγωγούς, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε μεσαία τάξη. Αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να κατρακυλήσει 50 σχεδόν θέσεις προς τη δυστυχία.

*Οι χώρες κατά σειρά σύμφωνα με το Gallup είναι: Παραγουάη, Κολομβία, Εκουαδόρ, Γουατεμάλα και Ονδούρα.