Για πρώτη φορά από την έκδοση του ευρώ και την δημιουργία της ευρωζώνης, ένας σημαντικός εν ενεργεία παράγοντας εκδηλώνει την ανησυχία του και την συνοδεύει με μια πρόταση.

Έτσι ο κ. Ολάντ διατύπωσε την άποψη ότι μια βουλή και μια κυβέρνηση πρέπει να υπάρξει στην ευρωζώνη που ρυθμίζουν εννοείται δημοκρατικά τα δημοσιονομικά και νομισματικά θέματα όλου του γεωγραφικού χώρου που κάνει χρήση του ευρώ.

Στην πραγματικότητα η πρόταση ανήκει στον Ζακ Ντελόρ που αν και εκτός πλέον πολιτικής, ανησύχησε για το παράδοξο ένας οικονομικός αλλά και γεωγραφικός χώρος να εκδίδει και να χρησιμοποιεί ένα κοινό νόμισμα με επόπτη μια κεντρική τράπεζα, την ΕΚΤ η οποία βέβαια θα ασκεί μόνο τη νομισματική πολιτική.

Αυτό το παράξενο έχει προηγούμενα αλλά τα προηγούμενα αυτά, κατέρρευσαν.

Τέτοιο παράδειγμα είναι η νομισματική ένωση χωρών της Ευρώπης στα τέλη του 19ου αιώνα που έμεινε γνωστή ως λατινική ένωση, γιατί κυρίως αποτελούνταν από χώρες που μιλούσαν λατινογενείς γλώσσες όπως Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία κτλ.

Σκοπός των χωρών αυτών ήταν να διευκολύνουν το εμπόριο με νομίσματα αμοιβαία αναγνωρίσιμα που θα περιείχαν συγκεκριμένη ποσότητα χρυσού και θα ήταν ισότιμα ανταλλάξιμα.  Στην ένωση αυτή συμμετείχε και η χώρα μας που εξέδωσε την χρυσή δραχμή.    

Όμως όπως συμβαίνει δυστυχώς και με το ευρώ σήμερα ωφελούνταν οι πλεονασματικές χώρες, δηλαδή οι έντονα εξαγωγικές χώρες π.χ. Γαλλία στη σχέση της με την Ελλάδα και όχι οι ελλειμματικές, δηλαδή χώρες  όπως η Ελλάδα. Από κει και η κατάρρευση.

Προσπαθεί ο κ. Ολάντ να προλάβει τα χειρότερα δηλαδή μια κατάρρευση, προτείνοντας ολοκλήρωση. Το ερώτημα είναι αν η ολοκλήρωση θα είναι δημοκρατική. Αν το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση θα έχουν εκλεγεί με κριτήρια άλλα και πέρα από τη οικονομική ισχύ των χωρών που συμμετέχουν στην ευρωζώνη.

Και για να το πούμε απλά, με κριτήρια που δε θα εξυπηρετούν τα γερμανικά συμφέροντα.

Επί του θέματος θα επανέλθουμε.