Χθες αναφέραμε για την γερμανική «ατζέντα 2010» δηλαδή το πρόγραμμα του τότε καγκελάριου Σρέντερ, σύμφωνα με το οποίο θα γινόντουσαν μια σειρά από προσαρμογές στη γερμανική αγορά για το διάστημα 2000-2010, που θα καθιστούσαν τη Γερμανία ανταγωνιστική στη διεθνή αγορά, ανταγωνιστική και έναντι των εταίρων της στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά!

Περιττό να πούμε ότι το κύριο μέρος αυτής της πολιτικής αφορούσε την καθήλωση ή και την μείωση του εργατικού μισθού.

Αν λοιπόν κανείς περίμενε ότι η διαβόητη ανταγωνιστικότητα είναι αποτέλεσμα προηγμένων και αυτοματοποιημένων μεθόδων παραγωγής κυρίως, πλανάται.

Τότε, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ο νότος της Ευρωζώνης ανυποψίαστος, «επωφελούνταν» από τα χαμηλά επιτόκια του ευρώ και δανειζόταν αφειδώς για να χρηματοδοτήσει καταναλωτικές δαπάνες.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της δεκαετίας, οι χώρες αυτές με αποσαθρωμένο παραγωγικό τομέα και λογικά μειωμένες εξαγωγές και ικανότητα δημιουργίας θέσεων εργασίας, γονάτισαν.

Τότε λοιπόν εμφανίστηκε ο γνωστός προπαγανδιστικός μηχανισμός των χωρών του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας που καταδίκαζε τους «τεμπέληδες νότιους» και αποφάσιζε την τιμωρία τους σε μνημόνια και μηχανισμούς προκειμένου να δανείζονται!

Κάπως έτσι και με παραλλαγές σε κάθε χώρα συνέβη για την Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Κύπρο. Ονομαστικά μόνο η Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος μπήκαν σε μνημόνια. Ωστόσο, και οι υπολειπόμενες – Ιταλία και Ισπανία – εφάρμοσαν ουσιαστικά μνημόνια.

Για το θέμα θα συνεχίσουμε.