Από την έναρξη της ελληνικής κρίσης στα τέλη του 2009 έως σήμερα όπου βιώνουμε τη δεύτερη φάση της  με την κατάρρευση του success story και της πολιτικής των λεγόμενων πρωτογενών πλεονασμάτων, ακούμε συνεχώς από τους φορείς του νεοφιλελευθερισμού, ντόπιους και ξένους το ίδιο παραμύθι: οι έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους γι’ αυτό προκλήθηκε η κρίση!

Πρωταγωνιστής στην επανάληψη του μύθου ο αμετροεπής κύριος Σόιμπλε. 

Αλλά κρίση δεν υπάρχει μόνο για την Ελλάδα. Υπήρξε και υπάρχει για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης με τη μείωση του Α.Ε.Π., την αλματώδη αύξηση της ανεργίας, την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους. Κρίση υπάρχει και στη Γερμανία που παρ’ όλες τις εξαγωγικές της επιδόσεις και τα εμπορικά πλεονάσματα, η φτώχεια αυξήθηκε δραματικά. Το 2013 περισσότεροι από 20% των Γερμανών επλήγησαν από τη φτώχεια.

Πως εξηγείται όμως ένα κράτος σε μια οικονομική κοινότητα, χωρίς εμπορικά σύνορα, να αυξάνει τις εξαγωγές του προς τα υπόλοιπα ανατρέποντας υπέρ του τα εμπορικά ισοζύγια;

Πολύ απλά σαν ευθεία μεταφορά πλούτου από τα υπόλοιπα κράτη προς εκείνο! Αυτό γίνεται συστηματικά εκ μέρους της Γερμανίας (ατζέντα 2010) για τα τελευταία 15 χρόνια με δραματικές συνέπειες για την παραγωγική δυνατότητα των υπολοίπων κρατών.

Τα κράτη του νότου είδαν το Α.Ε.Π. τους μετά το 2010 να συρρικνώνεται σημαντικά και φυσικά ο λόγος Α.Ε.Π. προς δημόσιο χρέος να εκτοξεύεται.

Φυσικό ήταν να ακολουθήσει αδυναμία – κρίση δανεισμού των εν λόγω κρατών, με την Ελλάδα να βρίσκεται στη δίνη των εξελίξεων.

Όμως επί του θέματος, που είναι πολυδιάστατο, θα επανέλθουμε.