Λέγαμε τις προάλλες ότι όρος για την έξοδο του ευρωπαϊκού νότου από την κρίση, οικονομική και κοινωνική, είναι η σταθερή ανάπτυξη των οικονομιών με άμεση και δραστική μείωση της ανεργίας.

Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει οι πλεονασματικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μεταφέρουν πόρους προς τις ελλειμματικές δηλαδή τις χώρες του νότου. Δηλαδή χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, ενισχύουν την εσωτερική τους κατανάλωση δίνοντας την ευκαιρία αύξησης των εισαγωγών από τις ελλειμματικές χώρες του νότου.

Η ενίσχυση της κατανάλωσης των πλεονασματικών χωρών γίνεται με την αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων (ιδιωτική δαπάνη) αλλά και την αύξηση της ζήτησης από τους δημόσιους φορείς των χωρών αυτών (δημόσια δαπάνη).

Αποτέλεσμα θα είναι η εξισορρόπηση των πλεονασμάτων των εμπορικών συναλλαγών των δύο κατηγοριών των χωρών. Μια παράπλευρη επίπτωση για τις πλεονασματικές χώρες θα είναι η αύξηση του πληθωρισμού, αλλά αυτό μπορεί να ελεγχθεί εύκολα και να μην ξεπεράσει τα ανεκτά επίπεδα του 3-4% όπως μας δείχνει και το αμερικάνικο μοντέλο ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση 2008 – 2009.

Να επισημάνουμε μάλιστα ότι η Ευρωπαϊκή Συνθήκη Σύγκλισης προβλέπει κυρώσεις για τις χώρες που το εμπορικό τους πλεόνασμα υπερβαίνει το 6% του ΑΕΠ. Αυτό τουλάχιστον για την Γερμανία είναι μόνιμη κατάσταση και παρόλα αυτά δεν έχει επιβληθεί ποτέ καμία κύρωση.

Στο παρελθόν είχαμε την κατάρρευση του λεγόμενου κανόνα του χρυσού, όταν οι χώρες αναγκάσθηκαν να αποσυνδέσουν τα νομίσματα τους από την ισοτιμία προς το χρυσό, ακριβώς λόγω των εμπορικών πλεονασμάτων. Αν δεν ελεγχθεί η κατάσταση και στην Ευρωζώνη την περιμένει η ίδια τύχη.