Στο προηγούμενο σημείωμα μας, μιλήσαμε για τον κίνδυνο του αποπληθωρισμού και της αδυναμίας να βοηθήσει η λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση (τύπωμα νέου χρήματος) ευρισκόμενη ή πέφτοντας καλύτερα σε παγίδα ρευστότητας.

Μάλιστα τέθηκε το ερώτημα αν το αίτιο είναι η έλλειψη χρημάτων, που λύνεται μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης (Hicks) ή της αντιστροφής της καθοδικής πορείας των τιμών (Keyns). Βέβαια θα έλεγε κάποιος ότι αυτό το δίλημμα θυμίζει το αν η κότα έκανε το αυγό ή αντίστροφα.

Όπως λοιπόν έχει απαντηθεί οριστικά ότι το αυγό έκανε τη κότα, έτσι πρέπει να απαντηθεί οριστικά ότι χωρίς αναστροφή των τιμών των  καταναλωτικών αγαθών πρώτα και βέβαια μετά των επενδυτικών αγαθών, έξοδος από την παγίδα ρευστότητας και τον κίνδυνο αποπληθωρισμού δεν διαφαίνεται.

Δηλαδή όση ποσότητα  χρημάτων και αν προσφερθεί σε μια οικονομία, αν αυτή δεν οδηγηθεί σε αύξηση του εργατικού μισθού, ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση, να υψωθούν  οι τιμές και να υπάρξει επενδυτικό ενδιαφέρον, τελικά θα καταλήξουν στην παγίδα ρευστότητας, δηλαδή χωρίς αποτέλεσμα για την εν λόγω οικονομία.

Ο κύριος Ντράγκι φαίνεται καταρχάς να συμμερίζεται αυτές τις απόψεις. Πως θα πείσει όμως τη κυρία Μέρκελ;

Αλλά επί του θέματος που έχει πολλές πλευρές, θα επανέλθουμε.