Οι δανειστές είναι πάντα οι ίδιοι ιστορικά και διαχρονικά.

Δεν έχει σημασία αν αυτοί λέγονται Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά τον «ατυχή» πόλεμο του 1897) ή Σύνοδος των Πιστωτών ή Τρόικα και θεσμοί της Ε.Ε> (δυστυχώς!).

Εκβιάζουν για να πάρουν το κεφάλαιο και τους τόκους από δανειακές συμβάσεις, σχεδόν πάντα, ισοπεδωτικές για τον δανειζόμενο.

Μάλιστα όταν η δανειζόμενη χώρα δεν έχει να πληρώσει είναι οι δανειστές αυτοί πάντα πρόθυμοι να δώσουν νέο δάνειο με σκληρότερους ακόμα όρους. Η δουλειά του τοκογλύφου είναι πραγματικά δύσκολη. Πρέπει να επιμείνει, να εκβιάσει, να παραπλανήσει, να απαιτήσει και να λάβει.

Σήμερα υποτίθεται ότι η Ελλάδα δανείζεται από τις χώρες της Ε.Ε., ο λεγόμενος επίσημος τομέας, ωστόσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω απ’ αυτόν βρίσκονται οι τράπεζες. Ο αδυσώπητος αυτός μηχανισμός που έχει ίδια μορφή είτε βρισκόμαστε στον 18ο αιώνα είτε στον 21ο, είχε μια εξαίρεση:  τα χρέη της χρεοκοπημένης Γερμανίας που έβγαινε κατεστραμμένη από τον πόλεμο, για τον οποίο είχε τη πρώτη και κύρια ευθύνη, στην συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1953 διαγράφτηκαν κατά μεγάλο μέρος ενώ θα πλήρωνε για το υπόλοιπο μόνο όταν θα είχε επιτύχει ανάπτυξη!

Αυτή ήταν και η βάση της σύγχρονης Γερμανίας. Η Ελλάδα συμμετείχε στην συνδιάσκεψη. Όμως σήμερα δεν λαμβάνει αντίστοιχη μεταχείριση. Γιατί άραγε;  

Μα γιατί η Γερμανία μαζί με τις τράπεζες και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που ελέγχει απολύτως και η οποία δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση., συναποτελούν τη νέα αυτοκρατορία και σαν τέτοια δεν έχει ευαισθησίες.