Είναι προφανές ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε «παγίδα χρέους». Ο όρος αναφέρεται τόσο με την οικονομική όσο και με την πολιτική του έννοια.

Οικονομική γιατί είναι αναγκαία η πληρωμή των τοκοχρεωλυσιών προηγούμενων δανείων και πολιτική γιατί το δράμα φαίνεται να παίζεται μέσα στα όρια της Ευρωζώνης.

Αναζητάμε δηλαδή ως χώρα δάνεια από την Ευρωζώνη/ΕΚΤ και αυτοί με τη σειρά τους επιβάλλουν σκληρούς όρους που αποκλείουν την έξοδο από το φαύλο κύκλο και την εν λόγω «παγίδα χρέους».

Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι σκληρές μνημονιακές πολιτικές που μας καθηλώνουν σε αυτόν τον φαύλο κύκλο: παλαιά δάνεια – πληρωμές – νέα δάνεια – πληρωμές κ.ο.κ., δεν συνάδουν με τις αρχές και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς οι σημερινοί ηγέτες της Ε.Ε. είναι όχι μόνο κατώτεροι των περιστάσεων αλλά και υπηρέτες άλλων συμφερόντων. Με ένα λόγο,  των τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Οφείλει η Ελλάδα με όποια κυβέρνηση, να αναζητήσει διέξοδο απ’ αυτό το τέλμα. Ως η πρώτη χώρα που έπεσε στη παγίδα, πρέπει να είναι και η πρώτη που θα ελευθερωθεί.

Υπάρχουν τρόποι;

Προφανώς και υπάρχουν.

Ο κόσμος δεν εξαντλείται στις χώρες και τα συμφέροντα των ελίτ της ευρωζώνης.