ΠΟΛ.1120/15.6.2015: Κοινοποίηση των διατάξεων του άρθρου 2 του ν.4328/2015 περί τροποποίησης των διατάξεων του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν.4172/2013)

ΠΟΛ.1121/15.6.2015: Φορολογική μεταχείριση των μερισμάτων που λαμβάνουν νομικά πρόσωπα από την κοινοπραξία στην οποία συμμετέχουν

ΔΕΑΦ Β 1081689 ΕΞ 2015/15.6.2015: Πρόσθετες διευκρινίσεις σχετικά με την υποβολή των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος από τα διαλυόμενα νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες του άρθρου 45 του ν.4172/2013, για τα οποία δεν επιβάλλεται από το νόμο εκκαθάριση ή τα υπό εκκαθάριση νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες, καθώς και με τη βεβαίωση προκαταβολής φόρου εισοδήματος σε περίπτωση διακοπής εργασιών ή λήξης της εκκαθάρισης των προσώπων αυτών

You can ignore all the talk of a “Grexit,” the bluff and bluster of right-wing German ideologues such as Finance Minister Wolfgang Schäuble who would celebrate it, and repetitive, stubbornly dire warnings that time is running out. Did you notice that the much-hyped June 5 deadline for the Greece’s payment to the International Monetary Fund (IMF) came and went, Greece didn’t pay and nobody fell off a cliff? Trust me, this is not a cliffhanger.

Although there have been numerous references to game theory in the ongoing commentary, it’s really not necessary if you look at the revealed preferences of those whom the Syriza government is polite and diplomatic enough to call its European partners. Take partner-in-chief German Chancellor Angela Merkel: If there’s one thing she doesn’t want to be remembered as, it’s the politician who destroyed the eurozone.

Of course, we don’t know if a Greek exit would do that, but there’s a chance that it could. Even if the European Central Bank would be able to contain the resulting financial crisis, it is possible that Greece would, after an initial shock, ultimately do much better outside the euro, which might convince others to want to leave. Whatever the probability of that scenario, Merkel is, like most successful politicians, a risk-averse creature who won’t roll those dice.

HAMBURG, Germany — Imagine a building in Berlin tall enough to provide a look across the entire continent — and beyond. What do you see?

To the east, you spot a former superpower that strives to regain its old glory as it degenerates into dictatorship. To the west, across the Atlantic, you observe an actual superpower in retreat, tired of providing security for Europe’s periphery, especially to a Middle East that is losing its state structures.

And what do you see below your feet? A continent that could be a superpower, but that is so busy holding body and soul together that you can actually feel the ground shake, far below you.

Europeans are dizzy, no doubt. That’s not a bad thing, in principle. Dizziness can be the best way to find a new, firmer stand. The problem for Europe is that it takes an enormously strong will and political talent to balance a body with 28 brains.
The German government has mobilized the loans to stabilize Europe economically after the debt crisis. But now it faces an even bigger challenge: to give the Continent a badly needed dose of confidence, a restoration of Europe’s belief in itself. Two big questions need new, clear answers: What does Europe stand for? And what does it stand up for?

Είναι πάντα χαρούμενος και διαχυτικός με τους συναδέλφους του. Ακούει με προσοχή και απαντάει με ευφράδεια σε 3-4 γλώσσες.

Μιλάμε για τον κύριο Γιούνκερ. Ο κ. Πρόεδρος λοιπόν δήλωσε απερίφραστα χθες ότι δεν τον ενδιαφέρει η ελληνική κυβέρνηση (!) αλλά ο ελληνικός λαός.

Δηλαδή απευθύνεται στον ελληνικό λαό και στους εκπροσώπους του που όμως… δεν είναι η άρτι αναδειχθείσα από τις εκλογές κυβέρνηση αλλά… κάποιος άλλος ή άλλοι που θα ήταν της αρεσκείας Γιούνκερ.

Και το εκφράζει έτσι απλά, απερίφραστα όπως απλός και διαχυτικός είναι ο ίδιος.

Greece and the other countries in the eurozone are once again at an impasse days ahead of a crucial deadline. If the two sides do not reach an agreement on how to extend a 240 billion euro ($270 billion) loan program beyond June 30, Greece will most likely default on its debts and would probably be forced to abandon the euro.

European leaders have been in a similar situation before and have managed to strike a deal to avoid default and Greek exit from the euro. But those agreements have only put off the moment of reckoning without resolving Greece’s fundamental economic and financial problems. To break the cycle, European officials need to produce a realistic plan to revive the devastated Greek economy and put the government’s shaky finances in order.

Here is what such a plan would look like: The 18 other members of the eurozone would agree to forgive or delay the repayment of some of Greece’s crushing debt, which is equal to 177 percent of gross domestic product. In exchange, the government of Prime Minister Alexis Tsipras must agree to changes that would increase tax collection, make the government more efficient and to boost economic growth by making it easier to start new businesses.

•  ΔΕΑΦ 1080132 ΕΞ 2015/2.6.2015  Φορολογική αντιμετώπιση των επιδοτήσεων – επιχορηγήσεων στα πλαίσια ατομικής επιχειρηματικής δραστηριότητας

•  ΔΕΑΦ Α 1079650 EΞ 2015/10.6.2015  Φορολογική αντιμετώπιση των παροχών, επιδοτήσεων και λοιπών παρεμφερών ποσών που χορηγούνται από τον ΟΑΕΔ. Οδηγίες για την ορθή αναγραφή τους στην δήλωση φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων (έντυπο Ε1)

•  ΠΟΛ.1116/10.6.2015  Διευκρινίσεις σχετικά με τον προσδιορισμό του εισοδήματος που αποκτάται από ατομική αγροτική επιχειρηματική δραστηριότητα

•  ΠΟΛ.1114/5.6.2015 Τροποποίηση της απόφασης ΠΟΛ 1004/2015 περί του πιστοποιητικού του άρθρου 54Α του Ν. 4174/2013

•  ΠΟΛ.1117/10.6.2015  Ρύθμιση οφειλών των διατάξεων των άρθρων 1-17 του Ν. 4321/2015 (ΦΕΚ 32 Α/21.3.2015), όπως ισχύει και τροποποίηση διατάξεων των άρθρων 57 του ΚΦΔ και 6 του ΚΕΔΕ περί προστίμων εκπρόθεσμης καταβολής

''Η ΡΗΞΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΠΩΔΥΝΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑ''

''Εάν κανείς θέλει να δει το πραγματικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει παρά να κοιτάξει στον "πόλεμο" που γίνεται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στην Ελλάδα και την ευρωπαϊκή ελίτ'', υποστηρίζει ο αρθρογράφος του Guardian, Seumas Milne, σε κείμενο με τίτλο ''H ευρωπαϊκή ελίτ και η Ελλάδα - Η ριζική αλλαγή στην Ευρώπη δεν μπορεί να αφεθεί στην εθνικιστική Δεξιά''.

"Κανένας λαός δεν έχει υποφέρει περισσότερο από τους Έλληνες, από την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Οι Έλληνες έχουν πέσει θύματα των αρπακτικών τραπεζών, μιας διεφθαρμένης ελίτ, μιας μισής νομισματικής ένωσης, κι έχουν πληρώσει το τίμημα για το οικονομικό κραχ και την κατάρρευση της Ευρωζώνης", γράφει ο Milne.

NEW YORK – European Union leaders continue to play a game of brinkmanship with the Greek government. Greece has met its creditors’ demands far more than halfway. Yet Germany and Greece’s other creditors continue to demand that the country sign on to a program that has proven to be a failure, and that few economists ever thought could, would, or should be implemented.

The swing in Greece’s fiscal position from a large primary deficit to a surplus was almost unprecedented, but the demand that the country achieve a primary surplus of 4.5% of GDP was unconscionable. Unfortunately, at the time that the “troika” – the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund – first included this irresponsible demand in the international financial program for Greece, the country’s authorities had no choice but to accede to it.

Η πορεία των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, για να κατανοηθεί καλύτερα, θα πρέπει να ιδωθεί σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο. Αυτή την περίοδο λαμβάνουν δύο μείζονες διαπραγματεύσεις. Η μία είναι διευρωπαϊκή και αφορά τη συμφωνία Γαλλίας-Γερμανίας να επιβάλλουν νέα οικονομική συνθήκη στην ευρωζώνη.Η άλλη είναι διατλαντική (ΤΤΙΡ) με στόχο ένα πολιτικοοικονομικό ΝΑΤΟ, μία συσπείρωση Δύσης και Ιαπωνίας απέναντι στην Κίνα, στη Ρωσία και στις άλλες χώρες BRICS. Για όλα τα παραπάνω συζητάμε με τον συνάδελφο Γιώργο Καπόπουλο, αναλυτή διεθνών υποθέσεων.

Τη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός

Να δούμε τις τελευταίες, πολύ πυκνές εξελίξεις;
Είναι απαραίτητο, πρώτα, να βάλουμε τις εξελίξεις αυτές στο διεθνές και περιφερειακό τους πλαίσιο. Η διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους τρεις θεσμούς και τους εταίρους της στην Ευρωζώνη δεν είναι ξεκομμένη διαπραγμάτευση μιας χώρας που ζητά εξαίρεση σε μία Ένωση όπου επικρατεί κανονικότητα και σταθερότητα. Έρχεται, όμως, η ολοκλήρωσή της με την Αθήνα σε μια κρίσιμη στιγμή για την ευρωζώνη, διαπραγματευτική και πολιτική. Πολιτική, γιατί τα μηνύματα από την Ισπανία και την Ιταλία έρχονται και λένε το εξής: αν κάποιος είχε στο μυαλό του την απλοϊκή ιδέα ότι δυσχεραίνοντας τη διαπραγμάτευση, παρατείνοντάς τη, δίνοντας μια εικόνα ασφυξίας ρευστότητας και τιμωρίας θα φόβιζε τους Ισπανούς ή τους ψηφοφόρους άλλων χωρών ήταν η μεγαλύτερη αφέλεια. Αντίθετα, όλες αυτές οι τιμωρητικού τύπου πολιτικές γυρνούν μπούμερανγκ και βλάπτουν όσους τις υιοθετούν. Το τι θα ψηφίσουν οι Ισπανοί ή οι Ιταλοί εξαρτάται από την κοινωνική πραγματικότητα, τη συμπίεση του βιοτικού τους επιπέδου. Δεν λέω κάτι πρωτότυπο.

Είναι αλήθεια ότι δεν εκπλαγήκαμε από τις λεγόμενες και φερόμενες ως προτάσεις των δανειστών, που ούτε λίγο ούτε πολύ επαναφέρουν όλη τη διαδικασία στην αρχή της. Με λίγα λόγια τα ξαναρίχνουν όλα πάνω στο τραπέζι με το επιχείρημα ότι μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα του μικρότερου πρωτογενούς πλεονάσματος.

Το τελευταίο, πέρα από κάθε αμφιβολία είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον απλό λόγο ότι καμία οικονομία – τονίζουμε καμία – και πολύ περισσότερο η ελληνική που βρίσκεται χρόνια τώρα στην άκρη του ξυραφιού, δεν μπορεί να επιτύχει πλεονάσματα της τάξης του 3 – 4% χωρίς να εξοντώσει κυριολεκτικά τον πληθυσμό της χώρας.