Η απώλεια του 25% του ελληνικού ΑΕΠ κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών συνιστά απόρροια της εφαρμογής των όσων ζητήθηκαν από την Ελλάδα και όχι της αποτυχίας υλοποίησής τους, επισημαίνει ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζόσεφ Στίγκλιτς, αναφερόμενος στην ελληνική κρίση.

Με άρθρο-παρέμβαση του που δημοσιεύεται σήμερα Σάββατο στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Time, ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς ζητά την άμεση εμπλοκή της Ουάσινγκτον για τη διάσωση της Ελλάδας. (Μετάφραση: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος)

Ολόκληρο το άρθρο του Τζόζεφ Στίγκλιτς έχει ως εξής:

Κι ενώ η ελληνική εποποιία συνεχίζεται, πολύ ήταν εκείνοι που θαύμασαν το θράσος της Γερμανίας. Η χώρα αυτή, με πραγματικούς όρους, έλαβε ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα οικονομικής σωτηρίας και μείωση του χρέους στην Ιστορία αλλά και άνευ όρων βοήθεια από τις ΗΠΑ, μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ.

ΠΟΛ 1145/3.7.2015  Διευκρινίσεις σχετικά με την εξαίρεση των αφορολόγητων αποθεματικών που προέρχονται από την υπεραξία από την πώληση ακινήτου επιχείρησης σε εταιρεία χρηματοδοτικής μίσθωσης για το οποίο στη συνέχεια συνάφθηκε σύμβαση χρηματοδοτικής μίσθωσης (sale and lease back) από την αυτοτελή φορολόγηση των παρ. 12 και 13 του άρθρου 72 του ν. 4172/2013.

ΠΟΛ 1146/3.7.2015  Φορολόγηση αφορολόγητων αποθεματικών του ν. 2238/1994 με βάση τις διατάξεις των παρ.12 και 13 του άρθρου 72 του ν.4172/2013 στην περίπτωση υπό εκκαθάριση εταιρειών.

ΝΟΜΟΣ 4331/02.07.2015 Μέτρα για την ανακούφιση των ΑμεΑ, την απλοποίηση της λειτουργίας των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και συναφή ασφαλιστικά ζητήματα.
Κύρια σημεία:  Παράταση για το Ε9, για την σύγκληση των Γενικών συνελεύσεων και τις ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων οφειλών

Είναι γνωστό ότι οι γερμανοί που προκάλεσαν δύο παγκόσμιους πολέμους τον προηγούμενο αιώνα και φυσικά σώρευσαν τεράστια χρέη δεν πλήρωσαν τίποτα γι’ αυτά!

Συχνή αναφορά στο γεγονός γίνεται από σημαντικούς οικονομολόγους και ιστορικούς όπως ο Τομά Πικετί και ο Έρικ Χομπσμπάουμ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 έπαψαν να πληρώνουν τα δάνεια και τις υποχρεώσεις τους (συνθήκη των Βερσαλλιών – 1919) προς τους συμμάχους της Αντάτ και τους αμερικάνους.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε το 1953 στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου για την άφεση κατά 60% του γερμανικού χρέους που είχε ήδη ανέλθει στο 200% του ΑΕΠ της χώρας.

The resounding victory for the “no” vote in Greece’s referendum has left European leaders like Chancellor Angela Merkel of Germany with a stark and clear choice. Only they have the power to decide what happens next — whether to shove Greece out of the eurozone or offer some path forward for the Greek economy, starting by writing down its huge and unpayable debts.

Greece has suffered and will continue to suffer: its unemployment rate is over 25 percent; its gross domestic product has fallen by a quarter since 2008. What the past several years have shown is that suffering and austerity did nothing to help Greece or its creditors. And no more moralizing and punishment at this point will change that reality.

Ms. Merkel, the most powerful political leader in Europe, now has to decide whether she is willing to risk the stability of the European Union, consign Greece to economic depression and threaten global financial markets, or do the rational thing at this critical moment.

Europe dodged a bullet on Sunday. Confounding many predictions, Greek voters strongly supported their government’s rejection of creditor demands. And even the most ardent supporters of European union should be breathing a sigh of relief.

Of course, that’s not the way the creditors would have you see it. Their story, echoed by many in the business press, is that the failure of their attempt to bully Greece into acquiescence was a triumph of irrationality and irresponsibility over sound technocratic advice.

But the campaign of bullying — the attempt to terrify Greeks by cutting off bank financing and threatening general chaos, all with the almost open goal of pushing the current leftist government out of office — was a shameful moment in a Europe that claims to believe in democratic principles. It would have set a terrible precedent if that campaign had succeeded, even if the creditors were making sense.

Tsipras and Syriza have won big in the referendum, strengthening their hand for whatever comes next. But they’re not the only winners: I would argue that Europe, and the European idea, just won big — at least in the sense of dodging a bullet.

I know that’s not how most people see it. But think of it this way: we have just witnessed Greece stand up to a truly vile campaign of bullying and intimidation, an attempt to scare the Greek public, not just into accepting creditor demands, but into getting rid of their government. It was a shameful moment in modern European history, and would have set a truly ugly precedent if it had succeeded.

But it didn’t. You don’t have to love Syriza, or believe that they know what they’re doing — it’s not clear that they do, although the troika has been even worse — to believe that European institutions have just been saved from their own worst instincts. If Greece had been forced into line by financial fear mongering, Europe would have sinned in a way that would sully its reputation for generations. Instead, it’s something we can, perhaps, eventually regard as an aberration.

And if Greece ends up exiting the euro? There’s actually a pretty good case for Grexit now — and in any case, democracy matters more than any currency arrangement.

Paul Krugman's blog/NYT

"Εννέα μύθοι για την ελληνική κρίση" είναι ο τίτλος άρθρου του γνωστού οίκονομολόγου Τζειμς Γκαλμπρέιθ στην Politico. Συγκεκριμένα αναφέρει τα εξής:

(1) Το δημοψήφισμα αφορά το ευρώ: αν και αμέσως μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος οι Ολάντ, Κάμερον, Ρέντζι και Γκάμπριελ δήλωσαν ότι το ΟΧΙ θα σημάνει την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και ο Γιούνκερ –πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω- δήλωσε ότι το ΟΧΙ θα σημάνει την αποχώρηση από την ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση έχει δηλώσει πολλάκις ότι είναι αφοσιωμένη στην ΕΕ και στο ευρώ. Νομικά, σύμφωνα με τις Συνθήκες, η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδιωχθεί ούτε από το ευρώ ούτε από την ΕΕ.

(2) Το ΔΝΤ έχει δείξει ευελιξία: στην πραγματικότητα, το ΔΝΤ δεν έχει υποχωρήσει σε τίποτα τους τελευταίους τέσσερις μήνες (φόρους, συντάξεις, μισθούς, συλλογικές διαπραγματεύσεις, ελληνικό χρέος) παρά τις αντίθετες δηλώσεις της επικεφαλής του Κριστιν Λαγκάρντ.

Θυμίζουμε ότι ο πολυβραβευμένος Γάλλος οικονομολόγος δήλωσε την Πέμπτη ότι στην περίπτωση που επικρατήσει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προβαίνοντας σε αναδιάρθρωση του χρέους

• ΠΡΑΞΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ της 30ής Ιουνίου 2015 Τροποποίηση του άρθρου πρώτου της από 28 Ιουνίου 2015 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Τραπεζική αργία βραχείας διάρκειας» (Α΄ 65)

• Παράταση για το Ε9, για την σύγκληση των Γενικών συνελεύσεων και τις ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων οφειλών -Ψηφίστηκε το νομοσχέδιο "Μέτρα για την ανακούφιση των ΑμεΑ, την απλοποίηση της λειτουργίας των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και συναφή ασφαλιστικά ζητήματα."

Barry Eichengreen asks himself why his influential analysis, suggesting that the euro was irreversible now appears wrong. Surely in a direct, mechanical sense what we’re seeing is the process I warned about five years ago:

Think of it this way: the Greek government cannot announce a policy of leaving the euro — and I’m sure it has no intention of doing that. But at this point it’s all too easy to imagine a default on debt, triggering a crisis of confidence, which forces the government to impose a banking holiday — and at that point the logic of hanging on to the common currency come hell or high water becomes a lot less compelling.

But doesn’t the ultimate cause lie in wild irresponsibility on the part of the Greek government? I’ve been looking back at the numbers, readily available from the IMF, and what strikes me is how relatively mild Greek fiscal problems looked on the eve of crisis.